Pagina's

maandag 22 november 2010

‘Il dit la vérité’


Maandagmorgen, 22-11-10, 9u. 
Het begin van een nieuwe week. Een week die in het teken zal staan van allerlei afspraken, vergaderingen. Ik heb verleden week al een heel aantal mensen teruggezien, maar dat was steeds in het teken van het bezoek van de Brusselse delegatie. Deze week is het de bedoeling dat ik mensen zie in het kader van mijn verschillende projecten. Ik ga dadelijk dus beginnen rondbellen om afspraken te maken, om het programma van mijn week op te maken. Niet enkel voor het ‘werk’, er is ook een aantal vrienden dat ik enkel nog maar gehoord heb, maar nog niet gezien. Ook hen hoop ik deze of volgende week te kunnen ontmoeten.

Maar eerst nog even terugblikken op gisteren. Zoals ik al eerder schreef, was er gisteren een optreden van de plaatstelijke ster RJ Kaniera. Mijn verwachtingen waren niet zo groot, aangezien men me vertelde dat hij vooral hip hop brengt, niet echt mijn genre.

Het publiek voor het optreden
 Op het concert zelf bleek de muziek wat mij betreft inderdaad niet zo indrukwekkend, maar ik was wel verrast door de inhoud ervan. RJ gaf openlijk kritiek op ‘het systeem’, hij kaartte onder andere allerlei vormen van corruptie aan (binnen de politieke wereld, maar bv ook binnen de universiteit waar proffen punten verkopen in ruil voor dollars of sex). En dit ín het parlementsgebouw (waar het optreden plaatsvond) en onder het (goedkeurend?) oog van President Joseph Kabila wiens portret boven het podium ophangt. Faut le faire.

Op de achtergrond zie je het portret van Joseph Kabila
Ik ben er nog niet uit wat dit betekent. Mijn indruk tot nog toe was dat Congolese muzikanten eerder propagandisten van het systeem zijn dan kritiskasters. Wat je bv vaak tegenkomt is dat vooral de bekendere sterren in ruil voor dollars namen van politici of zakenmensen in hun nummers verwerken. RJ verwees daar uitdrukkelijk naar en nam hier afstand van. Bon, misschien zit er hier nog een andere realiteit achter die ik nog niet zie. En tout cas: het is eens wat anders, een protestzanger op hippe baskets, met gouden kettingen behangen en die een riem draagt met flikkerende lichtjes. Le nouveau hippie est arrivé? In ieder geval, Jordy, mijn 'kleine Congolese broertje' die ik had meegenomen becommentarieerde als volgt: 'Il dit la vérité'. En komt de waarheid niet uit een kindermond?

'Le batiment du 30 juin’, waar het concert plaatsvond. Rechts op de foto zie je nog de ‘50’ n.a.v. de 50e verjaardag van die 30e juni (1960), toen Congo onafhankelijk werd.

Op het filmpje dat ik hier morgen post, zie je iets wat je vaak ziet bij optredens (of andere publieke gelegenheden): mensen uit de zaal die plots het podium op komen gewandeld om de artiest of zijn gezelschap te bedanken, te ondersteunen, te eren door hen geld in de handen of zak te steken of door hen CF op het hoofd te plakken.



Voor de artiest in kwestie misschien een leuk extraatje op zich, maar voor de show zelf is het niet echt bevorderlijk. Hij moet er zijn concentratie maar bij kunnen houden. Het is in ieder geval interessant om te zien. Ik heb de indruk dat vooral jongeren het ook doen om hun 5 seconds of fame op het podium te hebben. Zaak is dan van zo cool mogelijk het podium op te komen, de artiest te omhelzen en het podium weer af te gaan. Bij momenten is het een waar défilé van hippe street wear! Na het optreden was de groep nog niet van het podium af of de jongeren hadden het al ingenomen om de show zelf nog 5 minuutjes verder te zetten.



Lubumbashi blijft me ook op andere vlakken verbazen. Op weg naar het optreden (5 minuutjes wandelen van bij mij thuis) stootte ik op het ‘Square Forrest’ (vroeger ‘Avenue Mama Mobutu’, maar nu dus hernoemd naar de plaatselijke zakentycoon) op een heus golfterreintje. Al is het maar een 20-tal vierkante meters groot, de plaatstelijke Tiger Woodsen gaven het beste van zichzelf. Misschien is dit een sport die nog voor mij is weggelegd?
Het golfterrein op de Sqaure Forrest

zaterdag 20 november 2010

Platforme Découverte

Hier zit ik dan op m’n kamer, door het open venster schijnt de zon en opzwepende soukous van het radiootje van de mannen die een stuk van het ‘parcel’ aan het ombouwen zijn tot een cybercafé naar binnen – hopelijk zal dat snel geïnstalleerd zijn, dan hoef ik niet meer naar het centrum voor internettoegang. De werken zijn al de hele week aan de gang, ik hoef dus zelf geen radio te kopen...
Over muziek gesproken, gisterenavond ben ik eindelijk tot in de Halle de l’Etoile geraakt, het plaatselijke cultureel centrum dat door de Franse coöperatie gesteund/gerund wordt. Het is een van de weinige plekken waar je in Lubumbashi wat cultuur kan opsnuiven (al blijkt het aanbod stelselmatig toe te nemen). Ik zei het laatst nog aan de directeur ervan: moest de Halle er niet zijn geweest, weet ik niet of ik het hier een jaar zou uithouden. In Brussel zijn we wat cultuuraanbod betreft str*ntbedorven, het zou me zwaar vallen om op dat vlak helemaal droog komen te staan.

De laatste technische problemen oplossen















Directeur Dominique die het Platforme Découverte inleidt


Naast het diverse aanbod op zich (films, theater, concerten, expo’s,...), is de Halle ook gewoon een leuke plek om een Simba te drinken en om interessante mensen te ontmoeten. Aan elk bezoek hou ik nieuwe kennissen over, zodat ik er altijd wel iemand tegen het lijf loopt die ik ken. Wat dat betreft, voel je wel dat Lubumbashi niet zo’n heel grote stad is: in de verschillende circuits waarin ik me beweeg (‘puur Congolese’, gemixte en expat) kom ik de hele tijd dezelfde mensen tegen – de gelijkenis met Brussel is op dat vlak treffend. Ik ga zelf binnenkort eens met de directeur van de Halle samenzitten. Ik heb een aantal films meegebracht die ik graag zou projecteren. Hopelijk staat hij daarvoor open...

Het aanwezige, enthousiaste publiek


En tout cas: gisteren stond er een ‘platforme découverte’ geprogrammeerd: een vrijpodium waarop 7 beginnende artiesten hun ding mochten komen doen. Een fantastisch initiatief van de Halle. Er zijn hier in de buurt niet zo veel podiumkansen, dus elke ‘exposuremogelijkheid’ is mooi meegenomen. Van zouk over rumba en reggae tot hiphop en terug, de 7 artiesten tonen aan hoe ook Lubumbashi steeds meer ‘gebrancheerd’ is met de internationale muziekscene.
















Al waren uiteraard niet alle 7 optredens van telkens 2 nummers even indrukwekkend, ze slaagden er allemaal in het aanwezige publiek enthousiast aan het meezingen te krijgen. Aangezien de meesten op stoelen zaten, duurde het wel tot het op treden van de laatste band eer er ook echt gedanst werd. Dat hoeft niet te verbazen als je hun présence ziet.



Een ander beeld dat me getroffen heeft: een van de artiestes zong een nummer over hoe Congolese vaders hun rol soms verwaarlozen (‘Il n’est pas mon père’). Haar eigen man (zo bleek later) ondersteunde haar statement door met hun 5 maanden jonge dochtertje te dansen op de tonen van haar muziek! Dat was vraiment hartverwarmend.
De 7 artiesten
 Zondagavond heeft de Halle een ander optreden geprogrammeerd, deze keer in de ‘Batiment du 30 juin’, de zetel van de provinciale assemblée. Ik ga er heen met mijn gastfamilie, ik kijk er al naar uit om deze keer hén te zien dansen 

vrijdag 19 november 2010

Katanga Brussels Business

De voorbije dagen is er een 50- koppige Belgische delegatie op bezoek geweest in Lubumbashi-Katanga. Het ging om een gemengde missie van

- Minister van Externe Betrekkingen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Jean-Luc Vanraes. Minister Vanraes was hier om een samenwerkingsakkoord tussen het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en de provincie Katanga dat al 3 jaar in wording was officieel te komen ondertekenen en om een aantal projecten die door het Gewest ondersteund worden te bezoeken.

- Minister van (onder andere) Hoger Onderwijs en Economie van de Franstalige Gemeenschap Jean-Claude Marcourt. Minister Marcourt was hier in het kader van een economische missie en om een aantal projecten rond het hoger onderwijs te bezoeken.

- In het kielzog van de beide excellenties reisde, naast de respectievelijke delegaties, een 40-tal economische actoren mee (bedrijven uit Brussel en Wallonië).

De consul-generaal (L) verwelkomt de beide excellenties Marcourt (M) en Vanraes (R) tijdens de receptie in de prachtige tuin van zijn residentie

Voor het Belgisch consulaat hier in Lubumbashi was het een heuse krachttoer om deze missie in goede banen te leiden. Als ik bij onze eigen projecten al zie wat er komt kijken bij de reis van een delegatie van studenten, kan ik alleen maar bewondering hebben voor het personeel van het consulaat.

In ieder geval: ik was vooral betrokken bij het programma van Minister Vanraes. Enerzijds omdat hij het Jambo-project steunt, anderzijds omdat ik in het kader van mijn vorige bezoeken nu en dan brugfiguur heb gespeeld in het uitwisselen van informatie mbt het akkoord en in het tot stand komen van één van de projecten die gefinancierd worden door het Gewest. Concreet heeft het Gewest PC's geschonken aan de provinciale administratie én financiert het de vorming van de betrokken ambtenaren die met deze PC's aan de slag zullen moeten. Deze vorming wordt georganiseerd door het Interface Université Société, een structuur die de brug wil slaan tussen universiteit en samenleving (overheden, bedrijfsleven en middenveld).

Véronique, die met vuur de werking van een PC uitlegt aan de ambtenaren van de provinciale administratie.
Minister Vanraes die dit met veel interesse gadeslaagt, in het gezelschap van Dhr. Joseph Léonard, directeur van het Interface Université Société en van Dhr. Cyrille Lumbwe, verantwoordelijke van de informaticacel van het Gouvernoraat.
Het was, niet in het minst omwille van de recepties die met zo'n bezoek gepaard gaan en die me in staat hebben gesteld om mijn netwerk weer wat uit te breiden, voor mij bijzonder interessant om zo'n missie eens van wat dichter bij te kunnen meemaken.

Na afloop van één van de recepties: verbroedering en verzustering.

Daarnaast is het natuurlijk een goede zaak dat het samenwerkingsakkoord eindelijk gesloten is. Nu is het de uitdaging om dit akkoord te vertalen naar concrete realisaties op het terrein waar de Katangese bevolking ook iets aan heeft.

De volgende keer: de Lushois en Guy

donderdag 18 november 2010

maandag 15 november 2010

La dot

Zaterdagavond had ik het voorrecht aanwezig te mogen zijn op de traditionele huwelijksceremonie van Dhanis Rukan, één van de twee medewerkers van het Jamboproject hier aan de UNILU en zijn (aanstaande) vrouw Nathalie.

Dhanis en Nathalie
Een kort woordje uitleg hierover, althans zoals ik het tot nog toe heb begrepen:

In Lubumbashi (en naar ik veronderstel in heel Congo) kan je een onderscheid maken tussen traditionele huwelijksceremonies ( (cérémonies coutûmières') en  'moderne' huwelijksceremonies. De moderne zijn geïmporteerd vanuit Europa: een burgerlijk en een religieus/kerkelijk huwelijk, al krijgen ze uiteraard een Afrikaanse invulling.

De traditionele ceremonie is in de loop der tijden natuurlijk ook enorm geëvolueerd (je zou kunnen zeggen voor een stuk 'vereuropeaniseert' zoals dat met de samenleving in het algemeen het geval is geweest onder invloed van de globalisering), maar heeft toch een aantal typische kenmerken die in Europa niet (meer) voorkomen.

Eerst en vooral: in het kader van het traditionele huwelijk waren het gisteren vooral de families van Dhanis en Nathalie die met elkaar een verbintenis aangingen, minder de twee echtgenoten zelf. Hebben Dhanis en Nathalie wel grotendeels zelf voor elkaar kunnen kiezen, dan is de invloed van de familie in een collectivistischer samenleving zoals de Congolese toch over het algemeen nog groter dan in een  geatomiseerde samenleving zoals de West-Europese. Vooral tribale of etnische afkomst is regelmatig nog een struikelblok. Deze familiale dimensie uit  zich sterk in de traditionele ceremonie (in tegenstelling tot de 'moderne' ceremonie), waar het vooral de families zijn die de belangrijkste plaats innemen (vb. het zijn vooral vertegenwoordigers van de respectievelijke families die het woord voeren, Dhanis noch Nathalie hebben gisteren iets publiekelijk gezegd). Dit is belangrijk om mee te nemen in de rest van het verhaal.
De drie mannen links in beeld zijn de vertegenwoordigers van Dhanis, de man in zijn groene hemd is de vader van Nathalie

Zijn de 'fasen' in het huwelijk gelijklopend met zoals we in West-Europa relaties zien evolueren (verkering/elkaar leren kennen – verloving - huwelijk), dan is de invulling wel iet of wat verschillend. Zo neemt de bruidsschat een fundamentele plaats in in het traditionele huwelijk. Deze valt uit elkaar in twee stukken: in eerste instantie wordt een 'pre-dot' gestort, deze markeert de verloving. Vervolgens wordt een tijd later de officiële 'dot' overgemaakt.

De verloving wordt dus gemarkeerd door wat men de 'pré-dot' noemt. Door het overmaken van een bepaalde som geld, wordt officieel vastgesteld dat de man de vrouw (en dus bij uitbreiding de familie van de man) in verloving neemt. Tegelijktertijd wordt ook de deur gesloten voor potentiële concurrenten/s. Uiteraard bestaat hier een ceremonie rond (waarbij bepaalde regels gevolgd worden) en wordt er een feestje gebouwd. De belangrijkste reden voor deze fase is dat de (familie van) de man wil tonen over genoeg middelen te beschikken om zorg te kunnen dragen voor de vrouw. Tegelijkertijd is het hét moment dat de twee families elkaar ook wat beter leren kennen. Ik ben (nog) niet aanwezig geweest bij een dergelijke ceremonie en kan er dus voor de rest ook weinig over zeggen. Ik was gisteren wel getuige van het overmaken van de officiële bruidsschat, tegelijkertijd de viering van het traditionele huwelijk.

Aangezien ik was uitgenodigd door Dhanis, heb ik me in het centrum van de stad bij zijn delegatie (bestaande uit familieleden en enkele vrienden) gevoegd. Hij had een taxibusje en een taxi afgehuurd zodat we ons allemaal samen, incl de bruidsschat naar het huis van de familie van Nathalie in Ruashi konden begeven. 

De delegatie van Dhanis wacht aan de ingang van het perceel van de familie van Nathalie


De familie van Nathalie zat ons daar al op te wachten (we hadden een uurtje vertraging, maar dat bederft de feestvreugde niet :-). Eerst mocht de volledige delegatie binnen plaats nemen, pas daarna Dhanis. Enkele leden van de toekomstige schoonfamilie moesten hem eerst een tijdje de weg versperren, als ik het goed begreep om zijn vastberadenheid te testen. Dit gebeurde op een zeer humoristische, uitdagende manier, er werd heel wat afgelachen, ook door Dhanis zelf. Eens iedereen goed geïnstalleerd en na het uitwisselen van de nodige begroetingen (door de vertegenwoordigers van de families, niet door de echtgenoten zelf!) kwam Nathalie onder luid 'geyouyouyou' binnen. Het was uiteraard pas dan dat de ceremonie echt kon beginnen. Hier stond het overmaken van de bruidsschat dus centraal. Naast een som geld, bestond die gisteren uit:
-        dekens
-        schoenen voor de vader en moeder van Nathalie
-        een kostuum, enkele dassen en sokken voor de vader van Nathalie
-        pagnes van hoge kwaliteit (super wax) voor de moeder van Nathalie
-        een zak bloem of rijst
-        een grote ijzeren kom
-        2 geiten
-        enkele kratten 'sucrés' (frisdrank) en Simba (bier) voor het feest zelf 

'La dot' wordt uitgeladen

De vertegenwoordiger van Dhanis' familie las dit lijstje af, het was aan Nathalie om de geschenken die Dhanis had meegebracht aan haar vader te overhandigen. Hiermee werd het traditionele huwelijk als afgesloten beschouwd en werd er massaal eten en drank geserveerd. In feite is hiermee de traditionele ceremonie dan ook afgerond. 

Een overvloedige maaltijd

In de meeste gevallen volgt dan nog een 'modern' huwelijk, meestal burgerlijk (het traditionele heeft immers strikt gezien geen legale waarde) én religieus/kerkelijk (tav de eigen geloofsgemeenschap en dus breder dan enkel de families en voorouders). Dit geld ook voor Dhanis en Nathalie. Er is gisteren al wat onderhandeld over de datum, waarschijnlijk zal dat ergens in januari zijn. Een feestje dus om naar uit te kijken :-)

Nb: diezelfde avond speelde Mazembe Tout Puissant, dé ploeg van Lubumbashi de finale van de Africacup tegen Tunesië. Men had bij momenten meer oog voor de match op TV dan voor de ceremonie. Eindscore was 1-1, maar omdat TP in het klassement al veel meer punten had verzameld (en enkele weken geleden met 5-0 tegen Tunesië gewonnen had) hebben ze wel de Africacup gewonnen. Al voor de 5e keer als ik het goed heb begrepen. Groot feest dus in de stad met menigten die in het dolle waren. Ik heb me daar maar wijselijk tussen uit gehouden. Het zou kunnen dat ze me voor een Tunesiër houden en dat zou wel eens kunnen botsen :-) 

De match TP Mazemba - Tunesië

Met dank aan de families van Dhanis en Nathalie
én aan een artikel van  mijn goede vriend Olivier Kahola Tabu: 'Se Marier à Lubumbashi' in: 'Tout Passe. Instantanés populaires et traces du passé à Lububmashi' (Cahiers Africains, nr 71, 2005, Editions L'Harmattan).

De volgende keer: enkele Brusselse excellenties op bezoek in Lubumbashi

zaterdag 13 november 2010

Kwenu Kwetu


Vert: Chez vous chez nous
Vert: Doe alsof je thuis bent

Zoals beloofd, bij deze wat informatie over mijn nieuwe (t)huissituatie. Dit was lange tijd een van de praktische bezorgdheden waarvoor ik maar geen oplossing vond tijdens mijn voorbereidingen. Normaal gezien word je als vrijwilliger ondergebracht bij de partnerorganisatie waarvoor je je gaat inzetten. In mijn geval gaat die redenering niet echt op, omdat ik vrijwilligerswerk doe voor een organisatie die hier (nog) geen partner heeft. Ik moest dus zelf op zoek gaan, via mijn contacten. Zelf iets huren is hors question, gegeven de dure huurprijzen hier in Lubumbashi enerzijds en gegeven mijn beperkte budget anderzijds.

Gelukkig is er uiteindelijk wel een oplossing uit de bus gekomen (merci Anneleen en père Jean Marie). Een wat voor één: een ruime kamer met eigen sanitair in een soort gemeenschapshuis in het centrum van de stad, incl binnentuintje, gemeenschappelijke keuken en living. Alle comfort aanwezig, tot nog toe de hele tijd elektriciteit en stromend water. Maw: een enorme luxe, ik ben echt met mijn gat in de boter gevallen!

Duidelijk, niet?

Zicht op achtertuintje


Sanitair hoekje



En dan heb ik het nog niet over mijn sympathieke gastfamilie gehad. Ik stel jullie voor: de familie Bizimana:

Papa Jules, de trotse vader des huizes. Naast zijn rol als concièrge van het huis waarin ik verblijf, is hij actief als docent informatica op het Institut Supérieur Pédagogique (ISP) en aan de UNILU.

Maman Noëlla, de immer goedlachse moeder des huizes. Noëlla heeft in het verleden in het NGO-milieu (vooral in de brousse), maar baat nu een cybercafé uit op de campus van het ISP.

En de kids: Junella (13), Jeffy (12), Jordy (10)

De familie Bizimana
 Ik deel met hen het huis waarin ik woon. Althans voorlopig; normaal gezien zou het gezin ergens begin januari verhuizen naar een eigen woning in een andere buurt en/of verhuis ik evt naar een volledig zelfstandig appartementje 'en annexe'. In de tussentijd geniet ik van de gastvrijheid van dit warme gezin. Al kan ik niet al hun gesprekken van A tot Z volgen, toch is het voor mij weer een buitenkans om te zien hoe een jong Congolees gezin anno 2010 in elkaar steekt, hoe het functioneert.

Ik ga hen later vragen om zichzelf eens voor de camera voor te stellen, daar is het nu nog te vroeg voor. Hopelijk lukt het me om die filmpjes dan te uploaden.

Een aardig weetje: Jules komt voor in 'De dans van de luipaard' van Lieve Joris. Hij was ook haar gastheer en 'encadreur' tijdens haar verblijf in Lubumbashi.

De volgende keer: een kort verslag van een traditionele huwelijksceremonie die ik mocht bijwonen.

vrijdag 12 november 2010

The outside temperature is 32° C


Woensdag, 10 november, rond 16u lokale tijd:

“ Ladies and gentleman, this is your captain speaking. We have just landed at Lubumbahsi, Luano International Airport. The local time is 4 .15 pm. The outside temperature is 32° C, slightly clouded. On behalf of the crew of Ethiopian Flight ET 0875, we wish you a pleasant stay in Lubumbashi.”

Lubumbashi, hoofdstad van de provincie Katanga
Na een vermoeiende reis van een dikke 20 uur klinken deze woorden me als muziek in de oren. Na 4 jaar dromen en een dik half jaar concreet plannen sta ik eindelijk op mijn geliefde Afrikaanse bodem. Niet voor de eerste keer, maar deze keer wel voor een langere periode van ongeveer een jaar (om te beginnen :-) Het 4-tal verblijven van enkele weken in Lubumbashi de afgelopen 2 jaar hebben me de goesting gegeven om deze intrigerende stad, provincie, land en vooral de mensen die er rond lopen wat beter te leren kennen, om me te verdiepen in de Congolese cultuur en om aan de hand van de verschillende projecten waaraan ik zal meewerken wat 'terreinervaring' op te doen.

Deze blog zou me hierbij moeten helpen, als een soort 'dagboek' om mijn indrukken en ervaringen te verwerken, om van tijd tot tijd wat afstand te nemen van een realiteit waarin ik totaal opgezogen word, die me op sleeptouw neemt, waarin ik mezelf regelmatig voorbij loop.

Maar tegelijkertijd is het natuurlijk dé manier bij uitstek om mijn ervaringen (goede én slechte, hilarische én deprimerende) met jullie te delen. Voor mensen die niet het geluk, de tijd, de middelen, de drang, de kweetniewa hebben om eens tot hier af te zakken, kan deze blog met haar verhalen en beelden hopelijk een venster bieden op een werkelijkheid waarmee ze anders niet (gemakkelijk) in contact zouden komen. Voor mensen die ik hier wel mag verwelkomen, kan de blog al een idee geven van wat ze hier te zien en te horen zullen krijgen (jammer genoeg kan je via een blog geen geuren doorsturen :-)

Tenslotte hoop ik dat jullie als lezers zich niet geremd zullen voelen om te reageren, om misschien zelfs wat nieuwtjes te delen met mij. Kwestie van de uitwisseling toch in 2 richtingen te laten lopen.

Ik wilde als opwarmertje alvast enkele videobeelden van mijn landing in Lubumbashi Luano Airport posten. Maar het bestand is nog te groot, moet nog wat experimenteren met m'n camera en met Youtube.

vlnr Frère Louis, M. Guu, Patience, Maman Yvonne
 
Ik heb voor de rest geen beelden van mijn aankomst, maar weet dat ik hartelijk ontvangen ben door m'n vrienden van de ngo Kanyundu (zie foto hierboven genomen tijdens vorige ontmoeting), waar ik ook mee zal samenwerken de komende maanden. Frère Louis, de übersympathieke coördinator (een broeder uit Opglabbeek die er na 42 jaar in Katanga wel in geslaagd is om de verschillende lokale talen onder de knie te krijgen, maar wiens Frans nog steeds van zo'n slechte kwaliteit is dat ik om de haverklap dubbel plooi van het lachen) had voor een protocol gezorgd. In mensentaal betekent dit: iemand die voor mij alle formaliteiten afhandelde (paspoort, bagage,...) terwijl wij in de heerlijke Lushois zon konden genieten van mijn eerste Simba.

Volgende update in het weekend.
Met: saillante nieuwtjes en prikkelende beelden over mijn (t)huissituatie!
A ne pas rater!

vrijdag 5 november 2010

Vertrek

Vanaf gisteren is het officieel, mijn ticket is bevestigd voor komende dinsdag 9 november om 19u30.

Het komt nu plots wel zeer dichtbij. De komende dagen zullen vooral in het teken staan van genieten van de mensen die ik graag zie, wat laatste inkopen doen en mooi proberen afronden op UCOS.

Ik voel dat Lubumbashi me naar zich toe trekt, maar ze zal toch nog effe moeten wachten!