Paasmaandag, de katholieken hebben gisteren de verrijzenis van Jezus gevierd. Een perfect moment om zelf ook nog eens blog-gewijs te verrijzen :-)
Het is toch al meer dan een maand geleden dat ik nog eens een fatsoenlijk bericht gepost heb. Wat is er sindsdien allemaal gebeurd?
- 2 trouwfeesten (neenee, niet van mezelf :-):
Begin maart is Isaac getrouwd. Isaac ken ik al van m'n eerste doortocht in Lubumbashi. Hij probeert het toerisme in Katanga van de grond te krijgen (zie ook http://palmaokapitours.blogspot.com), hij is ook betrokken geweest bij enkele van de fietssafaris die Jacqueline Frenay georganiseerd heeft. Dat toerisme van de grond krijgen lukt maar beetje bij beetje. Ik moet Isaac bewonderen voor zijn doorzettingsvermogen. Enfin, begin maart is hij hertrouwd (nadat hij begin 2010 zijn vrouw verloren heeft) en hij had mij uitgenodigd op een bescheiden feestje bij hem thuis. Een feestje dat verzorgd werd door studenten van de pas opgerichte 'Ecole du Tourisme'. Deze school heeft de bedoeling om het personeel dat in de 'toeristische' sector werkt (hotels, restaurants, attracties,...) op te leiden. Geen overbodige zaak, laat ons zeggen dat klantvriendelijkheid in dergelijke zaken niet altijd op de eerste plaats komt. Bref, het was een tof feestje. Ondanks het feit dat er geen Simba's werden geserveerd (alcohol is verboden voor zijn godsdienst, het branamisme of zoiets) en ondanks het feit dat je de bruid niet mag kussen (wat ik onwetendheid toch heb gedaan :-)
Einde maart is Dhanis getrouwd. Dhanis is mijn collega-encadreur voor het Jamboproject. In november was ik al uitgenodigd voor zijn 'marriage coutumier', het traditionele huwelijk. Nu was de tijd rijp voor het civiele en religieuze luik.
 |
| De tijdelijke, maar zeer kleurrijke kerk |
 |
| en de aanwezige families van de twee koppels |
 |
| ... van alle kanten gefotografeerd |
Samen met Lies (een Belgische vriendin die voor het Carter Centre werkt) heb ik de religieuze viering bijgewoond. We waren ruim een uur te laat, maar dat stoorde niet aangezien het koppel zelf ook nog niet gearriveerd was. Of beter gezegd: de koppels, want in dezelfde viering werden twee koppels getrouwd.
De viering was een spektakel op zich: achtereenvolgens werden vrouw en man onder begeleiding van respectievelijk danseressen en dansers binnengeleid, werd er op de tonen van afwisselend het koor van het ene en het andere koppel geshaked, gaven pastoor en vertaler in Swahili en Frans raad aan koppel en familie.
Enkele sfeerbeelden :-)
Dit alles enkel om het publiek te prepareren voor het moment waar iedereen op wacht: als de bruidegom zachtjesaan de sluier van de bruid oprolt om haar eindelijk en plein public te kunnen kussen :-)
 |
| Symbolisch verenigd |
 |
| De ondertekening van het trouwregister, met een VUB-stylo :-) |
Het avondfeest was ook zeer de moeite. Dhanis had duidelijk niet op een Franc Congolais gekeken. De prestigieuze zaal van Imara zat vol met familie, vrienden, collega's. We hebben genoten van een rijkelijk buffet en talrijke Simba's. Deze keer was ik niet de enige muzungu: Prof. Jan Gorus, VUB-student Philippe Renders, Joseph Leonard van het IUS waren ook aanwezig.
 |
| vlnr Joseph, Prof. Gorus en Philippe |
 |
| en Jolie en ik |
 |
| De feestelijke intocht van het koppel in de feestzaal |
 |
| het buffet |
Resultaat: dansen tot in de vroege uurtjes!
- feest in de Halle de l'Etoile. Midden maart vierde de Halle de l'Etoile de tweede verjaardag van Café Jazz, een soort vrij podium annex open mic dat elke laatste vrijdag van de maand georganiseerd wordt. De équipe had er veel werk in gestoken: goeie optredens, videomontages, prijsuitreikingen en een publiekswedstrijd. Uit alle 200 aanwezigen die hun naam in een doos hadden gedropt, werd uitgerekend de mijne getrokken én een tegenstander. We moesten allebei enkele vragen beantwoorden die te maken hadden met de Halle of met Café Jazz. Alhoewel ik een iets trouwer bezoeker ben dan mijn tegenstander, moest ik op enkele vragen het antwoord schuldig blijven. Toch heb ik uiteindelijk gewonnen, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Francesco, die het hele gebeuren presenteerde een beetje in mijn voordeel heeft gespeeld. Hoe dan ook: op het einde van de sowieso al geslaagde avond was ik 4 bakken Simba rijker. Jammer genoeg enkel de inhoud en niet het leeggoed, dat hier dubbel zoveel waard is als het bier. Onder het motto: gedeelde Simba's zijn dubbele Simba's heb ik een bak aan de equipe achter café jazz gegeven en hebben we ter plekke al 1 bak soldaat gemaakt. De twee bakken die daarna overbleven, zijn natuurlijk ook al lang op :-) Dorstig weer hier...
- Fighting the Silence: we hebben nog enkele projecties georganiseerd van de film 'Fighting the Silence': 2 in universitaire mileus, 1 in het binnenland in Lubanda en 1 in de plaatselijke 'Sociale School'. Die van Lubanda - waar de ondertussen al bekende Frere Louis een werking aan het opstarten is - was het meest memorabel, want in de brousse waar de omstandigheden zowel op logistiek vlak als op vlak van de mentaliteit van het publiek toch verschillen van de stedelijke context in L'shi.
 |
| De generator die alles mogelijk maakte |
Tot mijn grote verbazing was de plaatselijke pastoor (franciscaan en ordegenoot van Louis) akkoord om de projectie in zijn kerk te organiseren: effe kruis van de muur en altaar ontruimen en hop we zijn klaar. Enfin, na eerst een tweede stroomgenerator ingeschakeld te hebben, de lamp van een videoprojector verbruikt blijkbaar veel stroom.
Ik meet het succes van een dergelijke projectie voorlopig af aan een aantal criteria: opkomst, reacties van het publiek tijdens de film en het debat achteraf. Op alle vlakken mogen we wel tevreden zijn: - opkomst: de kerk zat boemvol, ik schat een 250-tal aanwezigen, mannen, vrouwen en vooral veel kinderen. De promotie met megafoon had haar effect niet gemist. Op zich ook niet zo moeilijk. Een dergelijk 'evenement' vindt nu eenmaal niet elke week of maand plaats in een dorp als Lubanda.
- reacties: de kinderen veroorzaakten wel veel geroezemoes, maar de volwassenen hebben de film toch met veel aandacht gevolgd.
- debat: na enig aandringen, hebben een aantal mensen toch het woord durven nemen. Blijven me bij : een jonge gast die zei dat de film rechtstreeks naar zijn hart ging en enkele moedige mamans die wat tegengas gaven aan de mannen die -typisch- afkwamen met hun standaardopmerking dat vrouwen tegenwoordig te schaars gekleed zijn en er dus om vragen om verkracht te worden. Geen evidente zaak, dat vrouwen in een ruraal milieu zo het woord nemen voor een groot publiek. 1-0 dus voor die mamans.
- de lessen Swahili vorderen ook gestaag. Bij deze een eerste indruk van Swahili-à-la-guys:
