Zoals jullie al eerder konden lezen, heb ik laatst mijn allereerste aanval van malaria (eigenlijk 'paludisme', malaria is Swahili voor ziekte) gehad. Ik zou het nu niet direct opnieuw willen oplopen, maar al bij al was het een interessante, leerzame ervaring. Voor de geïnteresseerden onder jullie, een kort verslagje van mijn paludisme-belevenissen.
Malaria manifesteert zich zoals jullie waarschijnlijk wel weten vooreerst als een aanblijvende koorts in combinatie met een vervelende hoofdpijn. Die was bij mij begonnen zo rond de vrijdagavond met temperaturen iets boven de 37°. Zoals het boekje het voorschrijft, ben ik dan begonnen met het monitoren van m'n temperatuur. Zaterdag klom die stelselmatig tot een maximum van 39°, ondanks het innemen van paracetamol. Aangezien het belangrijk is dat je malaria zo snel mogelijk vaststelt, wil je ernstige gevolgen vermijden, vond ik het dan toch tijd geworden voor een malariatest. In normale omstandigheden kan je die in elk medisch centrum, dispensarium, hospitaal,... laten afnemen. Op voorwaarde tenminste dat er laboranten aanwezig zijn. Dat bleek die zaterdag en bij uitbreiding het hele weekend ietwat gecompliceerd. Omdat op zondag 16 januari de moord op Mzee Kabila en op maandag 17 januari de moord op Lumumba herdacht wordt, was het een verlengd weekend. Dit betekent: vanaf zaterdagmiddag beperkte dienstverlening in de meeste hospitaals/medische centra tot en met maandag. En ik wilde zo snel mogelijk een resultaat hebben! Ik vond er dan maar niets beters op dan mijn geluk te proberen bij Chen Rui, een hospitaal hier vlak in de buurt dat uitgebaat wordt door Chinezen, vanuit de veronderstelling dat die niet noodzakelijk wakker liggen van herdenkingen van Congolese nationale helden.
Op zich was het interessant om te zien hoe Chinezen die nauwelijks Frans (of Engels) spreken samen met Congolezen die geen Chinees spreken samen tot een diagnose komen. We zijn immers voor internationale samenwerking en interculturele uitwisseling, niet? Maar echt bevorderlijk voor het vertrouwen is dit niet. Misschien ben ik iets té achterdochtig, maar als men me voor een simpele malaria-aanval al direct 5 dagen perfusions (hup, aan de baxter) voorschrijft twv 315 $ ipv een simpele pillenkuur, dan begin ik toch te vinden dat dat verdacht veel lijkt op afzetterij. Ik heb dan maar genoegen genomen met hun diagnose (de test leek me wel betrouwbaar) en heb bedankt voor hun voorschriften van Chinese medicijnen. Niet in het minst omdat ik een stil vermoeden had dat mijn verzekering wel eens moeilijk zou kunnen doen over pillen waarvan de verpakking niet eens verstaanbaar is. Mijn redenering was, na spoed-skype-overleg met 'mijn' tropische arts Peter (merci, peke): lekker Malarone nemen tot en met maandag en dan voor een wat zekerder check naar CMC, een van de beste hospitaals hier (de kliniek van Forrest, met een vriendelijke Belgische dokter aan het hoofd). Klinkt goed, niet?
De zondag leek dat iet of wat te werken: alhoewel de rillingen afwisselden met hevige zweetbuien en ik hoofdpijn bleef hebben, bleef de koorts bleef op zich wel onder controle (rond de 38°). 's Maandags piekte mijn temperatuur, ondanks de Malarone, echter rond de 40° en ben ik, ondanks de feestdag (dubbel tarief!), toch maar al afgezakt naar CMC. Met dank aan Philip Heuts, die hier de Belgische Ontwikkelingssamenwerking moet opvolgen en die zo sympathiek was om me tot daar te brengen. Merci, Philip! In het CMC: opnieuw bloedtest, deze keer met negatief resultaat, waarschijnlijk toch dankzij de Malarone. De dokter zat zelf een beetje met z'n handen in het haar. Aangezien ik de weken ervoor een paar keer in de brousse was geweest (in regio's met respectievelijk mogelijk slaapziekte, bilharzio, tekenbeten, onhygiënische toestanden enz), kon de aanhoudende koorts door zowat alle mogelijke tropische ziektes veroorzaakt worden. Daarom voor alle zekerheid toch maar al antibiotica tegen de buiktyfus (wat je hier zowat overal kan oplopen als gevolg van besmet voedsel of water) en een tweede kuur antimalariapillen (Coartem). En daarom voor alle zekerheid dinsdag en woensdag maar teruggekeerd voor uitgebreider bloed- en stoelgangtesten, een echografie van de buik (mogelijk risico van hepatitis) en de longen (de Chinezen hadden dan ook gedaan en hadden een infectie op de longen vastgesteld). Uit dat alles bleek dat ik eigenlijk wel gezond was (?), de enige optie die dan overbleef was die buiktyfus. Het probleem is dat je dat niet echt kan vaststellen, behalve als je testen doet met intervallen van 10 dagen. Maar zo lang laat een dokter je natuurlijk niet afzien (hij had me voor alle zekerheid al antibiotica voorgeschreven maandagavond) en/of de ziekte geneest soms spontaan binnen de 10 dagen. Of ik dus echt buiktyfus heb gehad of niet, is me dus niet duidelijk.
In ieder geval: de combinatie Coartem – Ciproxine (antibiotica) heeft zijn werk gedaan. Vanaf zaterdag de 22e (dus een goeie week na de eerste koorts), was de koorts en de hoofdpijn weg en voelde ik me beter. Nog wat moe, wsch ook van de pillen, maar niet meer ziek. Het etentje dat Philip Heuts (inderdaad, dezelfde) op maandag 24/01 heeft georganiseerd voor een troep Belgen kwam dus perfect op tijd. Na een week geheelonthouding (allez, toch bijna :-) hebben zijn Simba's me enorm gesmaakt. Weeral merci, Philip!
De Congolezen onthalen mijn malariaverhaal trouwens over het algemeen met bijzonder veel enthousiasme: Enfin, tu es baptisé, africanisé, tropicalisé. Waarschijnlijk vat het dat wel goed samen...
Bij toeval (?) had Frère Louis enkele dagen later hetzelfde te pakken, zij het een graad erger. Hij had koortsaanvallen tot 42° en is enkele dagen gehospitaliseerd geweest. Ik ben hem een paar keer kunnen gaan bezoeken en zag hem gelukkig dag na dag aansterken. Hij is nu terug thuis en moet nog veel rusten (hij is immers niet meer van de jongsten). Maar zonder twijfel zal hij binnenkort weer zijn oude dynamische zelf zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten