Hier zit ik dan op m’n kamer, door het open venster schijnt de zon en opzwepende soukous van het radiootje van de mannen die een stuk van het ‘parcel’ aan het ombouwen zijn tot een cybercafé naar binnen – hopelijk zal dat snel geïnstalleerd zijn, dan hoef ik niet meer naar het centrum voor internettoegang. De werken zijn al de hele week aan de gang, ik hoef dus zelf geen radio te kopen...
Over muziek gesproken, gisterenavond ben ik eindelijk tot in de Halle de l’Etoile geraakt, het plaatselijke cultureel centrum dat door de Franse coöperatie gesteund/gerund wordt. Het is een van de weinige plekken waar je in Lubumbashi wat cultuur kan opsnuiven (al blijkt het aanbod stelselmatig toe te nemen). Ik zei het laatst nog aan de directeur ervan: moest de Halle er niet zijn geweest, weet ik niet of ik het hier een jaar zou uithouden. In Brussel zijn we wat cultuuraanbod betreft str*ntbedorven, het zou me zwaar vallen om op dat vlak helemaal droog komen te staan.
 |
| De laatste technische problemen oplossen |
 |
| Directeur Dominique die het Platforme Découverte inleidt |
Naast het diverse aanbod op zich (films, theater, concerten, expo’s,...), is de Halle ook gewoon een leuke plek om een Simba te drinken en om interessante mensen te ontmoeten. Aan elk bezoek hou ik nieuwe kennissen over, zodat ik er altijd wel iemand tegen het lijf loopt die ik ken. Wat dat betreft, voel je wel dat Lubumbashi niet zo’n heel grote stad is: in de verschillende circuits waarin ik me beweeg (‘puur Congolese’, gemixte en expat) kom ik de hele tijd dezelfde mensen tegen – de gelijkenis met Brussel is op dat vlak treffend. Ik ga zelf binnenkort eens met de directeur van de Halle samenzitten. Ik heb een aantal films meegebracht die ik graag zou projecteren. Hopelijk staat hij daarvoor open...
 |
| Het aanwezige, enthousiaste publiek |
En tout cas: gisteren stond er een ‘platforme découverte’ geprogrammeerd: een vrijpodium waarop 7 beginnende artiesten hun ding mochten komen doen. Een fantastisch initiatief van de Halle. Er zijn hier in de buurt niet zo veel podiumkansen, dus elke ‘exposuremogelijkheid’ is mooi meegenomen. Van zouk over rumba en reggae tot hiphop en terug, de 7 artiesten tonen aan hoe ook Lubumbashi steeds meer ‘gebrancheerd’ is met de internationale muziekscene.
Al waren uiteraard niet alle 7 optredens van telkens 2 nummers even indrukwekkend, ze slaagden er allemaal in het aanwezige publiek enthousiast aan het meezingen te krijgen. Aangezien de meesten op stoelen zaten, duurde het wel tot het op treden van de laatste band eer er ook echt gedanst werd. Dat hoeft niet te verbazen als je hun présence ziet.
Een ander beeld dat me getroffen heeft: een van de artiestes zong een nummer over hoe Congolese vaders hun rol soms verwaarlozen (‘Il n’est pas mon père’). Haar eigen man (zo bleek later) ondersteunde haar statement door met hun 5 maanden jonge dochtertje te dansen op de tonen van haar muziek! Dat was vraiment hartverwarmend.
 |
| De 7 artiesten |
Zondagavond heeft de Halle een ander optreden geprogrammeerd, deze keer in de ‘Batiment du 30 juin’, de zetel van de provinciale assemblée. Ik ga er heen met mijn gastfamilie, ik kijk er al naar uit om deze keer hén te zien dansen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten