‘Il dit la vérité’

Maandagmorgen, 22-11-10, 9u. 

Het begin van een nieuwe week. Een week die in het teken zal staan van allerlei afspraken, vergaderingen. Ik heb verleden week al een heel aantal mensen teruggezien, maar dat was steeds in het teken van het bezoek van de Brusselse delegatie. Deze week is het de bedoeling dat ik mensen zie in het kader van mijn verschillende projecten. Ik ga dadelijk dus beginnen rondbellen om afspraken te maken, om het programma van mijn week op te maken. Niet enkel voor het ‘werk’, er is ook een aantal vrienden dat ik enkel nog maar gehoord heb, maar nog niet gezien. Ook hen hoop ik deze of volgende week te kunnen ontmoeten.

Maar eerst nog even terugblikken op gisteren. Zoals ik al eerder schreef, was er gisteren een optreden van de plaatstelijke ster RJ Kaniera. Mijn verwachtingen waren niet zo groot, aangezien men me vertelde dat hij vooral hip hop brengt, niet echt mijn genre.

Het publiek voor het optreden

 Op het concert zelf bleek de muziek wat mij betreft inderdaad niet zo indrukwekkend, maar ik was wel verrast door de inhoud ervan. RJ gaf openlijk kritiek op ‘het systeem’, hij kaartte onder andere allerlei vormen van corruptie aan (binnen de politieke wereld, maar bv ook binnen de universiteit waar proffen punten verkopen in ruil voor dollars of sex). En dit ín het parlementsgebouw (waar het optreden plaatsvond) en onder het (goedkeurend?) oog van President Joseph Kabila wiens portret boven het podium ophangt. Faut le faire.

Op de achtergrond zie je het portret van Joseph Kabila

Ik ben er nog niet uit wat dit betekent. Mijn indruk tot nog toe was dat Congolese muzikanten eerder propagandisten van het systeem zijn dan kritiskasters. Wat je bv vaak tegenkomt is dat vooral de bekendere sterren in ruil voor dollars namen van politici of zakenmensen in hun nummers verwerken. RJ verwees daar uitdrukkelijk naar en nam hier afstand van. Bon, misschien zit er hier nog een andere realiteit achter die ik nog niet zie. En tout cas: het is eens wat anders, een protestzanger op hippe baskets, met gouden kettingen behangen en die een riem draagt met flikkerende lichtjes. Le nouveau hippie est arrivé? In ieder geval, Jordy, mijn 'kleine Congolese broertje' die ik had meegenomen becommentarieerde als volgt: 'Il dit la vérité'. En komt de waarheid niet uit een kindermond?

'Le batiment du 30 juin’, waar het concert plaatsvond. Rechts op de foto zie je nog de ‘50’ n.a.v. de 50^e verjaardag van die 30^e juni (1960), toen Congo onafhankelijk werd.

Op het filmpje dat ik hier morgen post, zie je iets wat je vaak ziet bij optredens (of andere publieke gelegenheden): mensen uit de zaal die plots het podium op komen gewandeld om de artiest of zijn gezelschap te bedanken, te ondersteunen, te eren door hen geld in de handen of zak te steken of door hen CF op het hoofd te plakken.

Voor de artiest in kwestie misschien een leuk extraatje op zich, maar voor de show zelf is het niet echt bevorderlijk. Hij moet er zijn concentratie maar bij kunnen houden. Het is in ieder geval interessant om te zien. Ik heb de indruk dat vooral jongeren het ook doen om hun 5 seconds of fame op het podium te hebben. Zaak is dan van zo cool mogelijk het podium op te komen, de artiest te omhelzen en het podium weer af te gaan. Bij momenten is het een waar défilé van hippe street wear! Na het optreden was de groep nog niet van het podium af of de jongeren hadden het al ingenomen om de show zelf nog 5 minuutjes verder te zetten.

Lubumbashi blijft me ook op andere vlakken verbazen. Op weg naar het optreden (5 minuutjes wandelen van bij mij thuis) stootte ik op het ‘Square Forrest’ (vroeger ‘Avenue Mama Mobutu’, maar nu dus hernoemd naar de plaatselijke zakentycoon) op een heus golfterreintje. Al is het maar een 20-tal vierkante meters groot, de plaatstelijke Tiger Woodsen gaven het beste van zichzelf. Misschien is dit een sport die nog voor mij is weggelegd?

Het golfterrein op de Sqaure Forrest